Meer info: |
De Japan Hoso is een vrij jong ras onder de postuurkanaries. Pas in 1977 werd dit ras door de C.O.M. erkend en in de standaard opgenomen.
Als herkomst heb ik niet meer kunnen vinden, dan dat de Japan Hoso is een kleinere uitgave van de Glasgow Don, (en dit is de oudste vorm van de Scotch Fancy) en heeft dan ook als opvallend kenmerk het halve maan of cirkelvormig lichaam.
De Japan Hoso moet een mooi cilindervormig lichaam hebben maar door zijn kleine vorm zal de Japan Hoso altijd iets meer borst laten zien dan zijn grote broer, de Scotch Fancy. Ook hier moeten we een mooie vloeiende cirkelvorm hebben zonder een hoekige overgang van lichaam naar staart. Een van de belangrijkste punten bij de Japan Hoso is de grootte van de vogel, deze moet 11½ centimeter zijn. De Japan Hoso is evenals de Scotch Fancy een levendige vogel, die zijn mooie cirkelvormige houding het best zal laten zien als hij wat heen en weer kan springen in de kooi.
Omdat de Japan Hoso altijd in een adem genoemd wordt met de Scotch Fancy, en een goede Scotch Fancy heel vaak niet de vereiste grootte van 17 cm behaalt, vindt men heel erg vaak de opmerking “Denk om grootte”, “Is aan de maat” en “Te groot”” op het keurbriefje, terwijl de Japan Hoso dan toch wel de juiste maat heeft….
De Japan Hoso is, wanneer de vogel geen werkhouding aanneemt, een gewone kleine kanarie, die gewoon zijn/haar staartje achteruit steekt. Het zijn echter wel lekkerbekken, hetgeen inhoudt dat de hele voorbak leeg gegooid wordt, op zoek naar de lekkerste zaden.
Vanwege zijn geringe omvang (een volwassen Japan Hoso pop weegt tussen de 11 en 15 gram, terwijl een normale volwassen grijze zebravink van mij tussen de 22 en 25 gram weegt!) en zijn snelle stofwisseling kan deze soort vogel in ons klimaat niet buiten gehouden worden. Vooral in vochtige en koude tijden verbruikt de Japan Hoso teveel energie om warm te blijven, waardoor sterfte in dergelijke omstandigheden snel plaatsvindt.
De eerste 3 jaren, dat ikzelf Japan Hoso’s had, zaten ze gewoon in de volière, die ook een binnenhok heeft. Maar elk voorjaar moest ik nieuwe poppen kopen, omdat de oude poppen in de winter gestorven waren. Nu zitten de vogels in volières, die in een ruimte zitten, die in de winter verwarmd wordt tot 11 – 15 ° C, waardoor de Japan Hoso’s goed de rui en de winter door kunnen komen.
Door de bijverwarming wordt ook het vocht buitengehouden, waar de vogels ook niet goed tegen kunnen; wanneer het (te) vochtig is, zie je dit onmiddellijk aan hun bevedering, die dan niet meer mooi strak om het lichaam ligt.
Zoals gezegd is de Japan Hoso een levendige vogel, die bovendien erg nieuwsgierig is. Door deze nieuwsgierigheid, en het feit, dat de volières voor de Japan Hoso’s tegen het plafond gemaakt zijn, kijken de vogels altijd naar beneden, wat er in de rest van de vogelkooi gebeurd. Om dit goed te kunnen zien gaan ze hoog op de poten staan, en rekken zich hierbij goed uit, zodat op een natuurlijke manier hun “werkhouding” aangeleerd wordt. Wanneer zelfs bij een jonge Japan Hoso zijn aandacht gevraagd wordt, zie je dat hij/zij meteen in de “werkhouding” gaat zitten. Dit geeft mij de overtuiging, dat de bereidheid tot het aannemen van deze werkhouding ook een erfelijke factor is.
De Japan Hoso-mannen zijn goede fluiters, terwijl ook poppen regelmatig een kort liedje zitten te zingen, hetgeen het uitzoeken van de jonge mannen en poppen op deze eigenschap weer bemoeilijkt.
Alle overjarige poppen zien er buiten het kweekseizoen uit als mannen, en dit verandert pas erg laat, namelijk tegen de tijd, dat ze de broedkooi ingaan.
Omdat bij de selectie van de Japan Hoso’s de kleur een bijkomende zaak is, geeft het onderscheiden van de seksen grond van de dekkleur, ook niet geen 100 % resultaat: het komt voor, dat een intensieve man bijna evenveel bruin in de rug vertoont als een intensieve pop van die kleur!
Kortom voor de selectie moet men de tijd nemen, en altijd zorgen, dat je voldoende reserve vogels aanhoudt, zodat bij een verkeerde inschatting altijd een andere vogel ingezet kan worden.
Een goede kweek moet goed voorbereid worden. Gedurende de winterperiode moet men de vogels voorzien van goed voer, voldoende giften aan kalk (oestergrit), maagkiezel, wilde zaden, en tegen de broedtijd aangevuld met gebroken gepelde haver, zodat de vogels de gelegenheid krijgen om hun lichaam in topconditie te brengen voordat ze de broedkooi ingaan.
Zonder extra bijverlichting kunnen de vogels dan eind maart – begin april de broedkooi in.
De poppen maken hun nest, terwijl de mannen hun hierbij behulpzaam zijn.
In sommige gevallen gaat de man bij het broeden op de pop op het nest liggen.
Indien dit het geval is, moet men goed in de gaten houden, of dit gedrag blijft, indien er jongen zijn.
Anders verwijdert men de man 1 of 2 dagen voor het uitkomen van de jongen en plaatst men hem terug als de jongen een week oud zijn. De meeste Japan Hoso-mannen dragen graag hun steentje bij bij het voeren van de jongen, mits zij hiermee kunnen beginnen als de jongen nog in het nest liggen.
Indien de pop dan aan de volgende ronde begint, en gaat liggen op haar eitjes, neemt de man de verdere opvoeding voor zijn rekening. De jonge Japan Hoso’s kunnen met 4 weken zonder problemen van de ouders af.
Daar mijn poppen vaak tot 6 eitjes leggen, hebben zij een grote behoefte aan extra eiwit en kalk, dus krijgen ze in de tijd, dat ze hun nest aan het bouwen zijn en eieren aan het leggen zijn, dagelijks eivoer en kalk toegediend.
Bij het houden van Japan Hoso’s moet men nemen een paar extra dingen goed in de gaten houden:
· Op het gebied van ongedierte bestrijding: de Japan Hoso’s zijn heel gevoelig voor bestrijdingmiddelen uit spuitbussen. Ikzelf heb met verschillende merken spuitbussen erg nare ervaringen, namelijk dat de vogels na het bespuiten van de vogels even later stierven!
Ik zorg er dus thans voor, dat regelmatig de kooien preventief behandeld worden tegen luis,
bloedluis en vedermijt. Wanneer je dan de vogels toch moet bespuiten, zet dan de vogels, nadat je
ze bespoten hebt in de open lucht weg, zodat ze het daarna niet meer in hoeven te ademen.
· Verder moet je altijd voorkomen, dat de vogels op de tocht staan.
Vanwege hun snelle stofwisseling kunnen ze er niet veel bij gebruiken, dus voorkom dat ze kou
kunnen vatten, en ziek kunnen worden.
· Omdat de vogels van nature vaak hun werkhouding aannemen, deponeren ze hun mest op de zitstokken. Deze moeten dus echt zeer regelmatig afgedaan worden, om vuile pootjes tegen te gaan, en om ziektes te voorkomen; een kanarie veegt regelmatig met zijn snavel langs de zitstok. Wanneer deze bevuild is met mest, kan dit vuil zo aan de snavel komen, waardoor de vogel dit vuil kan binnenkrijgen, en op deze manier dus ziek kan worden.
De Standaardeisen van de Japan Hoso:
De Japan Hoso is een kleine houdingvogel. De grootte mag maximaal 11,5 centimeter zijn.
Binnen deze "grootte" neemt de vogel een werkhouding aan die “halvemaanvormig" is.
De kopvorm is klein en fijn. De schedel is ovaal en smal.
De hals is lang en gaat over in hoge schouders. Deze schouders zijn smal en goed afgerond.
De rug is goed rond.
Het lichaam is slank en cilindervormig.
Keurbriefje.
Houding: 30 punten
Vorm: 25 punten
Schouders en rug: 15 punten
Kop en hals / nek: 10 punten
Grootte: 5 punten
Staart: 5 punten
Conditie / bevedering / algemene indruk: 5 punten
Kleurtype.
Bij de Japan Hoso zijn alle kleuren toegestaan.
Tentoonstellingskooi.
De Japan Hoso wordt tentoongesteld in de “Dewar”-kooi of een koepelkooi of in de open postuurkooi met twee zitstokken. De dikte van de zitstokken is 10 millimeter, de onderlinge afstand van de zitstokken is 10 centimeter.
|